δυστυχως δεν γινεται να "βλεπεις" και να μην συμπασχεις...

οχι οσο διατηρεις ακομη την ανθρωπινη ιδιοτητα.
αλλά δεν μπορεις παντα να επεμβαινεις.

αποψε μπηκε στο μετρο ενας ευκαταστατος κυριος πανω απο 60, με το κουστουμακι του, την γραβατουλα του, την σαμσοναϊτ του και απιστευτο αγχος.
το αγχος του εκπεμποταν απο καθε πορο του κορμιου του, τον περιεβαλε σαν αυρα σκοτεινη.
καθοταν απεναντι μου και τα ματια του επαιζαν χωρις να κοιταει συγκεκριμενα και αποφευγε τις ματιες ολων των αλλων.
τον κοιταζα και δεν με κοιταξε ουτε μια στιγμη.
ηταν χαμενος στις σκεψεις του, δεν βιωνε καν το που βρισκοταν.
καποια στιγμη λυνει την γραβατα και την βαζει μεσα στην σαμσοναϊτ.
μου ηρθε να του πω "εγω θα την πεταγα απο το παραθυρο μαζι με την γραβατα", αλλά δεν ηταν ετοιμος για να το ακουσει, τουλαχιστον απο μενα.
κριμα γι αυτον.
δεν ζει τις πολυτιμες στιγμες που του απομενουν...

ζηστε την στιγμη, δειτε την στιγμη,
και τοτε θα αρχισετε να "βλεπετε".

ναστε καλα!