Υπάρχουν κάτι άνθρωποι ευλογημένοι. Τους είδα να περνάνε τα μονοπάτια αυτού του κόσμου ανάλαφροι σαν όνειρα. Η παρουσία τους χανόταν με ένα ανοιγόκλειμα του ματιού σου. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα λιγώτερο. Σ'ενα βλέμμα τους μπορούσες να διαβάσεις την ιστορία όλου του κόσμου. Δεν έμαθε κανείς ποτέ ούτε τ'ονομά τους. Ούτε κανένα βιβλίο τους αφιέρωσε έστω και μια απο τις σελίδες του. Πέρασαν αθόρυβα, γαλήνια και μοίρασαν τα δώρα τους σε τυχαίους ανυποψίαστους διαβάτες. Ανθρωποι που απλόχερα χαμογέλασαν στον συγκάτοικο στο παγκάκι και το κέρασαν το τελευταίο τσιγάρο που είχε μείνει στο πακέτο τους. Ανθρωποι που ξενύχτισαν με τον ανθρώπινο πόνο και τον γιάτρεψαν. Που γνώριζαν τ'ονομά σου χωρίς να μπεις στο κόπο να το πεις. Εναπομείναντα δείγματα από κάποια ράτσα που χάθηκε στο περάσμα του χρόνου. Ηταν εκείνοι που μ'έκαναν να σκεφτώ ότι ο άνθρωπος δεν φτιάχτηκε απλά για καλαμπούρι. Φίλοι μου εσείς δεν διαβάζετε αυτό το μπλογκάκι, είστε πολύ μακριά ήδη, αλλά κάποια μέρα μπορεί να βρω την ευκαιρία να σας πω εκείνο το ευχαριστώ, που έχει μείνει ξεκρέμαστο στη σκέψη μου.
Ξέρω ότι χαμογελάτε όπου και νάσαστε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου