ΟΙ ΑΧΥΡΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Και για να λέμε τα πράγματα ξεκάθαρα
Δεν αντέχω να βλέπω τις υποκριτικές αγανακτήσεις. Τα υστερικά ξεσπάσματα που φωνάζουν ντροπή βγαλμένα από στόματα που όλη τους τη ζωή είναι αναιδώς απόντα από παντού!

Μου τη δίνει να φωνάζουν όσοι σωπαίνουν και όχι μόνο σωπαίνουν αλλά έχουν και μια φυσική απέχθεια στα «κατώτερα πλάσματα»

Αυτή η επιλεκτική κριτική ενός ελάχιστου σκατού μέσα στο απέραντο αποχωρητήριο που ζούμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που χλευάζουν κάθε τι που ξεφεύγει από τα μουράτα πρότυπά τους. Παθαίνουν μια αναφυλαξία ακόμα και να πλησιάσουν τους υποβαθμισμένους πληθυσμούς.
Και στους υποβαθμισμένους πληθυσμούς στο μυαλό αυτών των υπανθρώπων ξέρετε τι συμπεριλαμβάνεται?

Το 80% της κοινωνίας. Ολων των κατηγοριών. Η φτωχολογιά, οι άποροι, οι άρρωστοι, οι άνθρωποι με ειδικά προβλήματα και όλες τους οι υποκατηγορίες. Για να μην αναφέρω ότι άτομο που δεν πρέπει καν να πλησιάσουν σε χιλιόμετρα απόσταση, αυτοί οι καραγκιόζηδες θεωρούν κι έναν εργάτη που είναι ιδρωμένη η φανέλλα του μετά από το 10ωρο μεροκάματο, η την αγρότισσα που έχει ροζιασμένα χέρια και δεν κάνει το τακτικό της μανικιούρ!

Μας σιχαίνονται όλους εμάς!!!! Περισσότερο κι απο το να βλέπανε σκουλήκια!
Το αχυρένιο μυαλό τους δεν μπορεί να συλλάβει τίποτα από αυτό που ονομάζουμε ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ.

Αυτή η κατηγορία λοιπόν να το βουλώσει γιατί ήδη έχει κάνει πολλά για να γίνει ο κόσμος στα χάλια που είναι.

Η άλλη η κατηγορία τώρα. Οι τρομερά απύθμενα φιλοσοφημένοι!
Οι περισσότεροι είναι των ίδιων προδιαγραφών με τα παραπάνω μηχανήματα.... συγνώμη ανθρώπους ήθελα να πω μόνο που έχουν και μόρφωση......

Οποιος δεν είναι κάτι από τα δύο παραπάνω δε πειράζει ας φωνάζει , ας κρίνει καλά ή άσχημα . Εχει το δικαίωμα. Και καλά κάνει.

Αλλά αυτό το είδος ανθρώπου με τη κατσούφικη μούρη και την άδεια καρδιά δεν έχει δικαίωμα να μιλάει για ΤΙΠΟΤΑ.

Και κάτι ακόμα. Οι λέξεις κακία και καλωσύνη είναι πολύ βαρειές για να χρησιμοποιουνται έτσι ανέμελα στο κάθενα που θέλει να ψιλοφιλοσοφήσει. Είναι βαρειά κληρονομιά και οι δύο.
Παρακαλούνται η μη έχοντες συγκεκριμένα βιώματα που να αποδεικνύουν ότι έχουν γνωρίσει για τα καλά, τα δυο αυτά κορίτσια , να περιορίζονται σε φράσεις που να αρχίζουν από το «νομίζω πως», «ίσως», «ενδέχεται να...».

Θαθελα να συνεχίσω να μιλήσω για τη φιλανθρωπία στην βαθύτερή της έννοια, αλλά από σεβασμό και μόνο δεν θα το κάνω γιατί ούτε στο ελάχιστο δεν μπορώ να πλησιάσω το μεγαλείο της.