Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΙΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΦΕΝΤΟΝΑ

Σήμερα παρακολουθούσα μια συζήτηση σ’ενα φόρουμ, και σκέφθηκα ότι πρέπει ειλικρινά να είμαι ευτυχισμένη που δεν έχω μπει στον θλιβερό δρόμο της φανατικής πίστης. Της οποιαδήποτε πίστης. Αρκεί να θεωρεί τον ευατό της απόλυτο και αναμφισβήτητο.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως διαμορφώνεται η καθημερινότητα, η φαντασία, τα όνειρα, η ίδια η ύπαρξη κάποιου που έχει φτιάξει τα γερά του κάγκελα (και αυτά πολλές φορές έχουν το ονομα της πνευματικής ωριμότητας, της αυτογνωσίας, όπως ο κύριος που παρακολουθούσα να μιλάει...) προχωρόντας και αγνοώντας πλέον τόσα άλλα μηνύματα που πετούν συνέχεια γύρω του σαν πεταλούδες έτοιμες να τις αρπάξει και να γλεντήσει με τα παιχνιδίσματά τους...

Πως μπορεί κάποιος να περικλύει ένα ολόκληρο πανέμορφο, συγκλονιστικό σύμπαν, την ίδια την απρόσμενη έκπληξη που λέγεται ζωή, σε κουτιά?
Να φέρνεις τους θεούς , τη φύση, τα μυστικά της, τα ανεξήγητα λόγια, τις κρυφές σκέψεις που πλανιώνται αιώνια σαν άστρα στα σύμπαντα, όλα αυτά που είναι το μαρτύριο και η έκσταση ενός αθάνατου στα μέτρα σου, στα μέτρα μερικών βιβλίων, στα μέτρα μιας κουβέντας που φάνηκε βολική....
Η αιώνια ανθρώπινη κλειδαριά ασφαλείας.

Στην αρχή όταν έβλεπα τέτοιους ανθρώπους μ’επιανε ένα συναίσθημα εκνευρισμού και ήμουν έτοιμη να κονταροχτυπηθώ μαζί τους.
Μετά κατάλαβα ότι κάθε κίνηση, οποιαδήποτε για να αγγίξεις τα ατσάλινα κάγκελα της φανατικής πεποίθησης , της απόλυτης σιγουριάς, είναι μάταιη.

Δυστυχώς δεν ξέρω καν αν ακόμα κι ένα ισχυρό σοκ θα μπορούσε να ξεθάψει το χαμένο κομμάτι της ζωής τους...
Η ανάσα αυτού του παραλογισμού που λέγεται φανατισμός, φθανει στα αυτιά μου μόνιμα αγχωμένη, λαχανιασμένη, πανικόβλητη, με μια συνεχόμενη λαχτάρα επιβολής, επιβεβαίωσης.

Πόσες φορές την ημέρα κάποιος μπορεί να θαβει τη ζωή του?
Ναι , τελικά μια από τις πιο σίγουρες ευτυχίες που έχω αποκτήσει στη ζωή μου, είναι ότι δεν θεωρώ τίποτα υποχρεωτικό και αμετάκλητο.
Είναι καλύτερα να είσαι τυφλός και να αναζητάς ένα φως μες το σκοτάδι παρά να βρίσκεσαι στο σκοτάδι και να σταματήσεις εκεί μες τη μέση του πουθενά σίγουρος ότι βλέπεις.

Καλύτερα φίλε μου να κάνεις ένα ελάχιστο βήμα πιο εκεί. Ακόμα και στο γκρεμο να είναι, θα προλάβεις ίσως να ξαναδείς τη ζωή έστω και για μερικά δευτερόλεπτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: