ΤΟ ΦΙΔΙ ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ....

Το πνεύμα της οργής μ'είχε από καιρό εγκαταλείψει. Η ζωή ισορροπούσε σε μια καθημερινή ακινησία. Ηταν σαν να είχε φύγει μακριά ότι γνωστό εκείνη τη νύχτα. Η ψυχή ένοιωθε ήσυχη, μια περίεργη νηφαλιότητα σ'ενα λιβάδι που λύωνουν τα χιόνια και περιμένει κάτι να ξυπνήσει απ τη νάρκη του.

Ενα περίεργο βουητό άρχισε να σφίγγει το πάνω μέρος του κεφαλιού και να το ναρκώνει σιγά σιγά. Μονότονο, έντονο όχι ενοχλητικό. Οταν τα μάτια είχα σχεδόν θολώσει κι ολα γύρω μοιάζαν σκιές ακούστηκε ένα τρίξιμο σαν να σπαει το κρανίο και να ξεπετιέται από μέσα μια ανυποψίαστη δύναμη.

Πιο δίπλα κοντά στο τοίχο ένας άνθρωπος αετός καλούσε κοντά του το νεογέννητο. Ολοι οι νόμοι της φύσης χάθηκαν μονομιάς. Δεν υπήρχαν πόρτες που να χρειάζεται ν'ανοίξουν ούτε τοίχοι που να εμποδίζουν το πέρασμα. Το νεογέννητο κι ο αετός πετούσαν ψηλά σε μια στήλη από μπλε φως που είχε απλωθεί σαν ένα τεράστιο χωνί και τους τράβαγε μ'ενα αόρατο παντοδύναμο μαγνήτη.

Δεν υπήρχε αίσθηση καμμιά, δεν υπήρχε χώρος ούτε χρόνος, μόνο η αιώρηση. Μια αίσθηση βάρους ελαφρύτερη από ένα φτερό που αργά αργά κυλούσε στη μεγάλη στήλη. Κι αυτό το βουητό που έμοιαζε με πυρετό ήταν ο μόνος ήχος σ'ενα ταξίδι προς το τίποτα. Δεν υπήρχαν φωνές που να καλούν που να ζητάνε κάτι μόνο μια απίστευτη έλξη, μια γοητεία να σε ρουφήξει το μεγάλο χωνί και να περάσεις στους κήπους της ανυπαρξίας ξέροντας ότι κάποτε υπήρξες.

Το πνεύμα το σώμα οι αισθήσεις ήταν όλα μαζί ένα απαλό λίκνισμα φτερού. Δεν ξέρω γιατί γύρισα. Δεν ξέρω τι σύνδεσε την αιωνιότητα με ένα απλό κορμί που άρχισε να σφαδάζει χάνοντας αέρα. Είχε μείνει μάλλον κάποια αόρατη κλωστή που ένωσε τους χώρους. Και το πλάσμα το αρχοντικό, το πνεύμα φύλκας στο μεγάλο ταξίδι εκείνος ο μεγαλόπρεπος αετός, με τα τεράστια φτερά έφυγε μόνος του σ'ενα ταξίδι που δεν έμαθα που θαφτανε παίρνοντας μαζί του όλο το πουκάμισο του παλιού εαυτού μου.

Πέρασαν μέρες ναρκωμενες από την ανάμνηση αυτού του καλέσματος. Ρώτησα με αγωνία να μάθω, έψαξα να εξηγήσω, έπαιρνα σημειώσεις κάθε στιγμή που η εικόνα ξαναρχόταν στο νού μου.

Σήμερα δεν ψάχνω πια τι ήταν. Σημασία δεν έχει τι ήταν αλλά γιατί έγινε. Κι αυτό το γιατί θα προσπαθήσω να μάθω και να το τιμήσω. Δεν υπάρχει τελικά ούτε νόμος, ούτε χρόνος, ούτε τόπος για το κάλεσμα. Είναι το μόνο που μπορώ να πω. Ολα τα άλλα θα τ'ανακαλύψει ο καθένας στο δικό του ταξίδι.

(Καταγραφή ενός βιώματος σαν αφιέρωμα στη γιορτή της γης μ'ενα αλλοιώτικο τρόπο...)